We wilden al lang eens naar Nakuru in Kenya om te checken of de flamingo’s er nog zijn en om vrienden op te zoeken, en dit was een mooie gelegenheid.
Een ritje van 7 uur zou het zijn maar wij hebben er toch 11 uur over gedaan. Redelijk goede weg voor Afrika, maar ook veel stukken langzaam hobbelen en tussen kuilen door zig-zaggen.
Een dikke 200 km tot de grens. Allemaal belangrijke mensen achter loketten en voor je die allemaal afgeweest bent, alle papieren gecontroleerd zijn, alle formulieren ingevuld en alle stempels ontvangen ben je minstens een half uur verder. Dan 200 meter door no-man’s (en no-road’s) land en aan de Kenyaanse kant nog eens hetzelfde in het blauw.
Om drie uur hadden we in Nakuru moeten zijn maar om kwart over twee waren we pas in Eldoret met nog 150 km slechte weg voor de boeg. Honger; eerst maar eens een restaurant zoeken: drie volle borden vlees en vis en rijst en frites en drinken; alles bij elkaar voor 6 euro. Daar is niks van te zeggen.
Van Eldoret naar Nakuru kun je kiezen tussen twee wegen. De A104 was “horrible” hadden we in Kampala gehoord: kuilen, gaten, stof, lawaai en vrachtauto's. We konden beter de C54 nemen, die was ook wel “terrible” maar niet zo druk en die liep door een mooi gebied.
Maar bij de lunch kregen we het advies om via Kabarnet te rijden: een omweg van 100 km maar wel een goede weg met mooie uitzichten over de rift vally, waar oost Afrika aan het afbreken is van het continent. Het duurt nog wel een miljard jaar of zo voordat de Indische Oceaan door de rift valley stroomt, dus dat maken wij waarschijnlijk niet meer mee.
Net voor het donker kwamen we bij Poul en Elizabeth aan: 570 km op de teller.
Poul ziet er behoorlijk gerimpeld uit voor zijn leeftijd; daar heeft hij flink voor moeten roken en zuipen denk ik.
Elizabeth is Kenyaanse, leuke, spontane, actieve meid. Mooi groot huis hebben ze, hoog boven de stad met uitzicht op het meer. Poul is gestopt met het internationale werk en nu leven ze van Elizabeth's snackbar en pub in de stad.
Een dochtertje hebben ze ook, Tove, 9 jaar, en vier kleine schoothondjes. Claudia was er helemaal gek van; onze Simba en Skippy werden spontaan afgedankt en er werd met meerderheid van stemmen (2 tegen 1) besloten dat ze ook zo’n hondje zou krijgen.
Maandag relaxed, de Menengai vulkaankrater bezocht, de stad even bekeken, geschrokken van de glue sniffende straatjongens, de snackbar en de pub bezocht, geluncht in de 100 jaar oude koloniale Rift Valley Club (bar verboden voor vrouwen) en thuis een paar sundowners genomen op het dakterras. Het was mooi zonnig weer maar hun huis ligt 1800 m hoog en 's ochtends en 'savonds moest je een warme trui aan.
Kenya is veel toeristischer dan Uganda en de game parks, de lodges, de hotels zijn veel duurder. Er zijn veel meer kraampjes en winkeltjes met toeristentroep en de verkopers zijn veel opdringeriger. Ze geven niet gauw op en volgen je de hele stad door en je moet tamelijk onbeleefd worden voor ze snappen dat je hun prullen echt niet wilt. Ruby heeft toch nog flink ingekocht: tassen, petten, armbanden, halskettingen, masai kraaltjes, een houten giraf en een hippo + neushoorn van soapstone.
Dinsdag naar het Lake Nakuru game reserve: natuur, wild, flamingo's gezien en bij de lunch in de lodge de Chinese minister van defensie. De Chinezen zijn al een tijd bezig Afrika economisch te koloniseren. Ze halen de grondstoffen weg voor hun industrie en brengen hun troep er voor terug. Ze geven ook hulp die zeer gewild is bij de machthebbers want er zijn geen voorwaarden aan verbonden zoals bij die van ons. Wij eisen in ruil voor hulp democratie, mensenrechten, bestrijding van corruptie; de Chinezen interesseert dat allemaal niets en het maakt ze niets uit in welke zakken hun geld verdwijnt. De minister zal er niet zijn geweest voor de flamingo's maar voor zaken: om vliegtuigen, kanonnen en tanks te verkopen.
Poul, Elizabeth en Tove hebben 7 jaar in Patuakhali Bangladesh gewoond, vlak bij de Bay of Bengal. Op een ochtend bij de koffie, Elizabeth was al aan het werk, Tove naar school, Ruby en Claudia nog in bed, beschreef Poul hoe mooi het daar was. Hoe paradijselijk de eilandjes voor de kust; hoe de mensen nog leefden als 1000 jaar geleden, hoe vriendelijk en gastvrij ze waren; en dat ze nu waarschijnlijk allemaal dood waren: weggespoeld door cycloon Sidr van vorige week......
Woensdag met Leif en Susanne en hun 6 Deense gasten meegereden naar de hot springs in Lake Bogoria. Eieren gekookt in de springs, mijn fikken gebrand in het kokende water toen ik probeerde een ei te redden dat uit de pan ontsnapte, heerlijk gepic-nicked aan het meer met Deens brood, leverpastei, kaas, zure rode bietjes, gezwommen, een paar koude pilsjes en toen doorgereden naar Lake Baringo.
Prachtige ruige landschappen onderweg. Heet is het en er groeit niet veel. Een hard en karig bestaan voor de mensen daar. Wij zoefden er in onze ge-airconditionede landcruiser voor de lol doorheen en buiten in de hitte ploeterden de mensen om te overleven. Kinderen liepen met hun magere koeien en geiten door de bush en rimpelige vrouwtjes sjouwden met bossen brandhout op de rug naar hun hutjes toe. Minstens twee werelden verschil tussen hun leven en het onze; toch een gemeenschappelijke taal: lachen en zwaaien.
Naar Lake Baringo toe werd de weg steeds slechter en bij een rivier hield hij zelfs helemaal op: met brug en al weggespoeld. Het is droge tijd; er stond niet veel water in de rivier en daarom konden we er met de 4x4 doorheen. In de lage gearing voorzichtig de oever omlaag, door het water heen en aan de andere kant weer omhoogkruipen. Een stuk verderop vonden we de weg terug.
Soi safari lodge, mooi gelegen aan het meer, goede kamers, 100 $ per dag full board, dwz alle maaltijden inbegrepen.
Maar niet veel te doen daar. Donderdag naar een snake farm geweest, foto's gemaakt met de python om de nek, gezwommen, geslapen, een boottochtje op het meer en wat door het dorpje gewandeld. En op TV gezien hoe de Queen CHOGM opende in Kampala.
We hadden een bootje gehuurd van twee jongens maar die waren blijkbaar niet populair want toen we in wilden stappen ontstond er een grote ruzie met de botenmaffia van het dorp. Schreeuwen, trekken, duwen, dreigen; daar hadden we geen zin in; wegwezen en even later maar de dure boot van de lodge genomen.
De twee hoofdattracties op het meer zijn een eiland waar een man woont met vijf vrouwen en 28 kinderen, en de fish eagle show: de guide zwaait met een visje in zijn hand naar een fish eagle die hoog in een boom aan de oever zit, gooit het visje in het water en de eagle suist er met een rotvaart op af, grijpt het visje en vliegt terug naar zijn boom.
Leopards zijn voor Ruby intussen een obsessie geworden. Iedereen die we spreken heeft er een gezien, behalve wij. In tientallen parken hebben we gezocht en gespeurd met verrekijkers en telelenzen, maar nada. Daarom zaterdag, de laatste dag, nog maar eens naar het game park in Nakuru. De hele dierenwereld van Afrika kwamen we weer tegen: neushoorns, giraffen, struisvogels, buffels, zebra’s impala’s, gazelles, wrattenzwijnen, waterbokken, elanden, bavianen, schildpadden, flamingo’s, pelikanen en nog veel meer ongedierte ....... maar geen leopard en we moesten de volgende dag weer leopard-loos terug naar Kampala. En daar kwamen we zondagavond, na weer precies 11 uur rijden, weer aan.
Een op zeven had onze 11 jaar oude Landcruiser gereden, een beetje aan de dorstige kant vind ik, maar ik heb hem toch hartelijk bedankt voor zijn trouwe dienst. Berg op, berg af, hitte en stof, ijle lucht, slechte brandstof, bonkend in potholes en botsend over road bumps. Voor mij is er maar één auto in Afrika: Toyota.
PS: Simba en Skippy zijn intussen verbannen naar een hondenasiel en als we begin januari terugkomen uit Bangladesh komt er een Maltezer leeuwtje voor in de plaats. Weet er iemand hoe je het beste een klein hondje kunt vergiftigen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten